Duket se kërcënimi i Presidentit francez, Emmanuel Macron, të martën më 17 tetor kur tha se do të ndryshojë regjimin e lëvizjes pa viza të Kosovës, i cili do të hyjë në fuqi më 1 janar 2024, I ka dhënë zemër albanofobisë në Francë.
Ky racizëm ka marrë zë në Francë vijon të shfaqet me gjithë fuqinë e tij, këtë herë përfaqësuar nga politikanët ekstremistë të “Frontit Nacional”.
Së fundmi është Marion Maréchal ajo e cila ka shpërthyer në urrejtje kundër Shqipërisë, duke renditur disa prej stigmave që kanë shqiptarët në botë, shpesh edhe të ekzagjeruara.
Ajo thotë se Shqipëria nuk duhet të pranohet në Bashkimin Europian pasi është një vend me korrupsion, femra të dhunuara, mafie, hakmarrje madje edhe sipas saj, vend ku bëhen martesa me forcë.
Mesa duket mbesa e politikanes ekstremiste Marine Le Pen e njeh Shqipërinë përmes dokumentarëve të “Luçes” në vitet 1900 dhe nuk është përditësuar me nivelin e korrupsionit, prostitucionit, trafiqeve dhe krimeve të tjera ordinere që bëjnë vetë francezët.
“Korrupsion, martesa me forcë, femra të dhunuara, mafia, hakmarrja, trafiku: Jo hyrjes së Shqipërisë në Europë”, shkruan ajo në rrjetin social X.
A ka të drejtë Franca me githë krimet që mban historikisht mbi shpinë, t’i japin zë albanofobisë së saj?! Padyshim jo. Zonja në fjalë nuk përfaqëson Francën dhe asgjë me vlerë, për sa kohë e shpërfaq injorancën e saj përmes racizmit. Sa më poshtë shinjestron këdo në Francë dhe kudo tjetër në perëndim, që sheh tek shqiptari mesatar, një kriminel potencial.
Këto qëndrime raciste as nuk duhet të na bëjnë përshtypje fare. Janë “statistika” fiktive që ndihmojnë steriotipet. Më poshtë do shohim të dhëna të njohura ndërkombëtarisht, mbi krimet çnjerëzore, të atyre që guxojnë të na shohin nga lartë poshtë. Pikërisht për “historinë e lavdishme” të Francës që vodhi, vrau e gjymtoi pa mëshirë gjysmën e botës.
Bota nuk harron sa ka vjedhur Britania e Madhe, Franca, Belgjika, Spanja, Portgalia etj, nga vendet që kanë kolonizuar.
Historikisht ato që njihen si “Fuqitë e Mëdha” europiane kane qenë hajdutët më të rafinuar që mund të gjenden në glob.
Kanë rrëmbyer edhe foshnja nga gjiri i nënës, për t’i shitur skllav. Jo shumë larg, në të shkuarën, uniforma të mirëfillta me flamur dhe armë rrëmbenin kryesisht fëmijë për t’i trafikuar përtej detit, sepse anija mbante më shumë sasi femijësh sesa të rriturish. …
Mbreti Leopold i Belgjikes edhe druret e pyjeve të Kongos i ka shkulur me rrënjë, për ti mbjellë në Bruksel në një pallat të vërtet mbretëror në periferi të kryeqytetit, i cili kishte funksionet e një kopshti zoologjik, dhe botanik, ku veç kafshëve dhe bimëve, ekspozoheshin edhe njerëz “të egër” thjesht për kuriozitet.
As edhe një europian nuk ka sy e faqe të akuzoje shqiptarët në tërësi për hadutllëk, krime, trafiqe kundravajtje të ngjashme. Askërkush! Nuk mundet, në pamendësi të plotë të përgjithësohet në këtë mënyrë dhe për shkeljet e një katedorie të stigmatizohet një komb i tërë, I cili ka vuajtur jo pak nga vendimet e Francë dhe Fuqive të Mëdha të Europës. Krimet më cnjerëzore ne këtë botë i kanë bërë pikërisht ata që sot na shohim me ksenofobi.
Krijimi i Greqisë moderne
Pas krijimit të Greqisë moderne nga gjaku i derdhur i shqipëtarëve, Protokolli i Londrës, në 3 shkurt të vitit 1830, ishte një marrëveshje në mes të tri Fuqive të Mëdha të kohës (Britani, Francë dhe Rusi), i cili ndryshoi vendimet e protokollit të vitit 1829 dhe themeloi Greqinë si shtet të pavarur e sovran.
Si rezultat i revolucionit grek për pavarësi dhe ndërhyrjes së Fuqive të Mëdha në Betejën e Navarinos (1827), krijimi i shteti grek u bë diçka e sigurt. Në 1827, Asambleja Kombëtare Greke i besoi qeverisjen e kombit Jani Kapodistrias, i cili ishte me origjinë shqiptare, ashtu si pjesa dërrmuese e të gjithë luftëtarëve të së ashtuquajturit revolucioni grek dhe e një pjesë shumë të madhe të popullsisë që gjendej brenda kufijve të mbretërisë së atëhershme greke.
Në mars 1829, ministrat e jashtëm të Fuqive të Mëdha nënshkruan Protokollin e parë të Londrës, sipas të cilit Greqia do të bëhej autonome, nën sundimin osman, me një princ të zgjedhur të krishterë dhe që përfshinte kryesisht zonat e kryengritjes greke si, Morea (Peloponezi), Greqia Kontinentale dhe Kyklades.
Vjedhja e të ardhmes së shqiptarisë u kërkua të vijonte
Më 9 dhjetor 1919, Franca dhe Anglia – pa praninë e Shteteve të Bashkuara – arritën një marrëveshje që i jepte Italisë mandatin ta shkëpuste Vlorën dhe që Greqia të merrte territorin përreth Gjirokastrës, por jo Korçën. Profesor Pano thotë se Presidenti Wilson u befasua që italianët dhe grekët ishin të pakënaqur dhe donin më shumë pjesë territori nga Shqipëria dhe kur u ngrit pyetja e kufijve veriorë, ai u zhgënjye plotësisht, duke kuptuar se ajo që po propozohej do të sillte zhdukjen e Shqipërisë.
“Më 6 mars, Presidenti Wilson me forcë i hodhi poshtë këto kërkesa dhe nga këndvështrimi i tij çështja e Shqipërisë nuk ishte e hapur për diskutim dhe fati i Shqipërisë do të përcaktohej në një sërë takimesh pas Konferencës së Paqes”.
“Meqë amerikanët luajtën një rol të rëndësishëm në fazat e fundit të luftës, fjala e Woodrow Wilsonit kishte peshë të madhe”.
Lista e pjesshme krimeve të pashoqe të Francës në rang ndërkombëtar
Sipas raporteve të publikuara anembanë globit dhe të njohura gjerësisht, por të pritura me heshtje nga fajtorët, 29 kombe afrikane janë ende në pritje të njohjes së krimeve të ushtrisë franceze dhe kthimit të pasurisë së grabitur nga tokat e tyre
Algjeria
Ndërsa vizitoi Algjerin gjatë fushatës së tij zgjedhore 2017, presidenti francez Emmanuel Macron pranoi se kolonizimi francez i Algjerisë ishte një “krim kundër njerëzimit”. Nga pushtimi i Algjerisë në 1830, të dhënat historike sugjerojnë se forcat koloniale ndaluan praktikat islame.
Më 8 maj 1945 vranë njerëz që festonin përfundimin e Luftës së Dytë Botërore dhe kërkonin pavarësinë. Të dhënat sugjerojnë se ushtarët francezë të përfshirë në gjenocid, hodhën njerëzit nga helikopterët. Kafkat e udhëheqësve algjerianë të prerë që kërkonin lirinë u ekspozuan në Muzeun Njerëzor të Parisit në 1880-81. Edhe sot e kësaj dite, Algjeria është ende në pritje të riatdhesimit të kafkave për t’u kthyer, disa prej të cilave janë identifikuar.
Me nofkën “vendi i një milion e gjysmë dëshmorë”, rajoni i Magrebit i Algjerisë ka qenë dëshmitar i vrasjeve masive. Në vitin 1960, francezët shpërthyen pajisjen e tyre të parë bërthamore në shkretëtirën algjeriane të vitit 1960, e cila ishte tre deri në katër herë më e fuqishme se ajo e hedhur në qytetin japonez të Hiroshimës në vitin 1945.
Sipas gazetës franceze Le Monde, “jo më pak se 16 shpërthime atmosferike dhe nëntokësore” pasuan pa “asnjë detyrim për të monitoruar shëndetin e popullatës lokale dhe ndotjen e mjedisit”. Gjithsej, 57 eksperimente dhe teste bërthamore ishin midis viteve 1960-66, sipas Franceinfo.
Senegali
Vendi i Afrikës Perëndimore Senegali ishte dëshmitar i “masakrës së Thiaroye”, në të cilën ushtarët francezë vranë pushkëtarët senegalezë, të cilët kishin luftuar në Luftën e Dytë Botërore në emër të Francës. Ata u vranë për të kërkuar ndihma dhe pensione. Historianët shënojnë se në vend që të dëmshpërbleheshin, ata u u grumbullua para armëve vetëlëvizëse dhe u vra më 1 dhjetor 1944. Edhe pse ish-presidenti francez François Hollande pretendoi në 2014 se 70 pushkëtarë u vranë, shifrat mbeten të diskutueshme.
Në një letër të hapur, Birham Senghor, djali i një të ndjeri, dëshmoi se babai i tij nuk u varros kurrë në varr dhe se vendndodhja e varrimit të tij mbeti e panjohur. Ai kundërshtoi pretendimin e ish-presidentit francez se viktimat nuk ishin në varre anonime. Familjet e pushktarëve të tjerë kanë thënë se qeveria franceze ka dijeni për varreza të tjera masive. Ata kanë kërkuar mbylljen e masakrës, duke identifikuar varret.
Qeveria franceze është përpjekur të fshehë faktet. Në një qarkore të lëshuar tre ditë pas masakrës, qeveria franceze pretendonte se pushkëtarët kishin marrë shpërblimet e tyre. Gjyqi që pasoi në mars 1945, errësoi më tej faktet pasi çoi në dënimin dhe degradimin ushtarak të 34 njerëzve të pafajshëm.
Madagaskari
Ushtria franceze imponoi represion të ashpër dhe masakroi dhjetëra mijëra njerëz malagazianë përmes torturave, rigrupimeve të detyruara, ekzekutimeve të shkurtra dhe djegies së tyre, disa u hodhën nga avionët pas Lëvizjes Demokratike për Rinovimin Malagasy (MDRM) – partia kryesore politike indigjene – nisi lëvizjen për pavarësi në vitin 1946 duke grumbulluar forcën e rezistencës prej 300,000 anëtarësh.
Ndërsa MDRM u shpërbë pas disa muajsh kundërshtime, anëtarët e saj u gjykuan para gjykatave ushtarake franceze, disa u dhanë dënime me vdekje. Historianët raportojnë rreth 40,000 vdekje. Njerëzit që ishin strehuar në pyje dolën nga vendet e tyre të fshehta në gjendje të mjerueshme.
Autoritetet franceze e dënuan Ranavalona III, mbretëreshën e fundit të vendit, në mërgim dhe vendosën të ruanin skllavërinë, të mbyllnin shkollat, të impononin gjuhën frënge dhe t’i detyronin vendasit të paguanin taksa.
Kamerun
Në Kamerun, Union des Populations du Cameroun (UPC), një parti pro-pavarësisë e mbështetur nga populli, u përball me zemërimin e administratës franceze. Vendi ishte dëshmitar i gjenocidit të Bamilekes.
Duke rrëfyer këtë tragjedi, historianë si Thomas Deltombe, Manuel Domergue dhe Jacob Tatsitsa në librin e titulluar Kamerun: Një luftë e fshehur në origjinën e Afrikës Franceze, 1948-1971 regjistruan se ushtarët francezë shfarosën 400,000 kamerunianë në Bamileke.
Sipas Max Bardet, një ish-ushtar që shërbeu nga viti 1962-64 si pilot në Kamerun, ushtria shënjestroi popullin Bamileke që mbështeti UPC.
“Ishte një luftë e pamëshirshme. Ata po bombardonin duke vrarë gra ose fëmijë,” tha Thadee Yemelong, një i mbijetuar i kësaj lufte dhe shoqërues i Ernest Ouandie, zëvendëspresident i UPC.
Sipas Thomas Deltombe, fshatrat e bombarduara franceze mblodhën qindra mijëra fshatarë në zonat e grumbullimit pas telave me gjemba dhe kryen “tortura sistematike”.
Duke dëshmuar për diskrecionin e Francës, Max Bardet tha se oficeri që e shoqëronte donte të sigurohej se nuk kishte dëshmitarë të historisë në terren, në mënyrë që të mos implikonte Francën.
Roland Pre dhe Pierre Messmer, dy Komisionerë të Lartë – kryetarë të administratës koloniale franceze në Kamerun – u ngarkuan për zbatimin e një politike dhune.
Zona anglishtfolëse gjithashtu nuk e në mënyrë të barabartë në Kamerunin Britanik për të kryer atentate në shënjestër” duke fajësuar Londrën për nxitjen e trazirave në kolonitë franceze. Nën presionin francez, britanikët dëbuan udhëheqësit kryesorë që ishin strehuar në territorin e tyre, në 1957.
Ruanda
Një nga gjenocidet më të këqija në historinë botërore, duke marrë 800,000 jetë të tutsisëve etnikë në Ruandë, qëndron mbi supet e Francës. Historianë, organizata të të drejtave të njeriut dhe vëzhgues të tjerë kanë raportuar se francezët furnizuan me armë Hututë pas “operacionit bruz” të nisur më 23 qershor 1994.
Gazetari francez Patrick-Exupery, pretendon se vendi i tij e kishte nisur këtë operacion për të përforcuar armatimin e grupeve Hutu dhe nuk kishte siguruar krijimin e një zone të sigurt siç ishte paralajmëruar më parë. Ai pretendon se vendimi u miratua nga Hubert Vedrine, ish-sekretar i përgjithshëm i Pallatit Elysee nën regjimin e Francois Mitterand. Kjo akuzë u mohua nga Vedrine në një intervistë të publikuar nga Le Figaro në vitin 2019. Duke folur në media të tjera lokale, ai mohoi gjithashtu përfshirjen e Francës në gjenocid, duke shpjeguar se në vitin 2008 Kigali kishte një raport akuzash ndaj vendit të tij të sajuar. Për të, Franca është “një zjarrfikës i dështuar” pasi “përpiqet” të “ndalojë spiralen e luftës civile” midis 1990 dhe 1994 në Ruandë.
Por pas një misioni vëzhgimi në Ruandë nga Federata Ndërkombëtare për të Drejtat e Njeriut, Jean Carbonare, atëherë president i Survie, një shoqatë franceze e krijuar në 1984 për të denoncuar ndërhyrjen koloniale franceze në Afrikë, dha alarmin. Në veçanti, ai paralajmëroi për “politikën e organizuar” të “shfarosjes etnike dhe krimeve njerëzore” në të cilën Franca ishte e përfshirë përmes mbështetjes ushtarake dhe financiare për qeverinë e Ruandës në atë kohë.
Çadi dhe Maroku
Duke folur për Anadolu Agency, autor i dhunës dhe rezistencës koloniale në Çad (1900-1960), Debos Marielle tha se francezët ishin represivë pasi pushtuan Acyl pasi mposhtën Sulltan Doudmourrah nga 1909-1911. Ata dogjën disa dhjetëra fshatra dhe zyrtarisht vranë më shumë se 1320 njerëz.
“Por shifrat janë ndoshta 1500 ose 2000. Kryengritja përfundoi më 12 gusht 1911. Sulltan Doudmourrah u dorëzua më 27 tetor. Ata pushtuan Ouaddai është efektiv në 1911,” tha ajo. Mungesa e arkivave pengon gjithashtu gjurmimin në detaje të shumë ngjarjeve të këtij lloji.
Në Marok, në vitin 1907, një sulm francez shkaktoi 1500-3000 vdekje (në varësi të burimit) në dy ditë. Ajo pasoi rebelimin e fiseve Chaouia, të cilët kundërshtuan kolonizimin francez, kujton Mohamed Badine el Yattioui.
Ndër “shumë shembuj” ai citon lufta e Rifit në veri ishte më e ashpër
“Ajo filloi në 1921 kundër spanjollëve, nga trupat e Mohamed Ben Abdelkrim El Khattabi. Franca ndërhyri dhe ushtria e saj bombardoi dhe goditi civilët me bomba asfiksuese të importuara nga Franca dhe Spanja,” tha ai.
Në disa vende afrikane, historianët dhe shkrimtarët editoriale njohin vështirësitë e gjurmimit të historisë për shkak të mungesës së dokumentacionit. Qeveria franceze ka mohuar vazhdimisht aksesin në arkivat e saj për të dokumentuar historinë. Sipas Thomas Deltombe, në disa raste si masakra e Bamilekes në Kamerun, qeveria franceze është e shqetësuar për përfundimet që mund të nxirren pasi të zbulohen faktet. / Përgatiti Elis Buba / usalbanianmediagroup