vijon nga pjesa e parë..
“Na”- raca jonë !
“Raca pellazgo-ilire ishte fillimisht një racë e bardhë, e pastër, pra, jo e përzier. Në ditët e sotme, për shkak të përzierjeve të shumtë dhe ndryshimit të mentaliteteve shoqërore është e vështirë të detyrojmë fëmijët tanë për të zgjedhur të dashurën e tyre pa dallim race apo ngjyre. Prindërit vëtëm mund tu japin edukimin dhe parimet stërgjyshore të etnisë së tyre mijëvjeçare, në mënyrë që ata të zgjedhin lirisht dhe të bëjnë ndjenjën e gjërave. Por duhet të pranojmë se është e vështirë sot, për të ruajtur pastërtinë e një etnie. Sot dhe qysh pushtimet dhe kolonizimet të trojeve shqiptare kjo race zanafillore dhe shumë e vjetër është ndryshuar në mënyrë të konsiderueshme rrjedhur nga përzierjeve të shumta për shkak të pushtimeve të ndryshme, të lehtësisë të lëvizshmërive të popullsive dhe martesat të përziera.
Fisi pellazgo-ilir kishte katër karakteristika thelbësore : përkatësia etnike e bardhë ; lëkurës të çelur, sytë blu apo të gjelbër, flokëverdhë apo gështenjë, formën e kafkës (brakicefale ose mesocefale), plano-oksipitali (shtypje prapa kafkës por sot është në zhdukje), shtat të madh! Ka ende disa mostra të këtij lloji që kanë mbijetuar përzierjeve të ndryshme. Kjo është në sajë të izolimit të tyre në rajone të paarritshëm (në veri dhe verilindje) që disa shqiptarë kanë mbajtur karakteristikat stërgjyshore dhe unë do të shtoj disa aspekte të ADN-së së tyre. Ndryshe nga këto, në zonat bregdetare, lugina të arritshme, fusha dhe qytete të ulëta, përzierjet kanë qenë shumë më të shpejtë dhe më të shpeshta. Kështu sot e vetmja lidhje të saktë mes shqiptarëve është gjuha dhe traditat e tyre stërgjyshore”. Kështu thotë profesori, ndërsa shpjegon lidhjet tona fare fisnore, që në atë kohë, duke saktësuar se nuk ka ekzistuar kurrë Iliria, por që pellazgët janë quajtur njerëz të lirë.
Falenderimi për vlerësimin
Profesor Aref nuk e fsheh gëzimin e madh nga vlerësimi që iu bë nga Presidenti i vendit të tij. Aty ai ka mbajtur një fjalë të shkurtër duke na kujtuar të gjithëve se sa krenar ndjehej, ndonëse në fakt këtë vlerësim për vlerën e rrallë që kanë studimet e tij, e ka merituar prej kohësh: “Së pari i nderuari z. President, Bujar Nishani ju përshendes me respekt dhe ju falënderoj pa mbarim për këtë dekoratë që është e shenjtë për mua, një dékoratë që ka marrë emrin e një me të mëdhenjëve Rilindas shqiptar: Naim Frashëri! Sot falënderoj gjithashtu shtetin shqiptar, vendin e të parëve të mi. Kjo ditë dhe kjo ngjarje do të mbahën mend dhe do të jenë të paharrueshëm për mua dhe kjo është një kënaqësi, një nder i madh, një vlerësim, një mirënjohje dhe një lavdërim për 50 vite të përkushtuar studimeve shkëncore, historike dhe gjuhësore që kam kryer për të nxjerrë Pellazgët nga harresa dhe hiçi dhe veçantërisht për rindërtimin e se vertetës historike dhe gjuhësore. Këta Pellazgë ishin parardhësit e trako-ilirëve dhe stërgjyshërit e mi, stërgjyshërit e kombit shqiptar dhe vendëve shqipëfolëse. Prindërit e mi të ndjerë do të ishin sot krenar dhe të lumtur për të parë djalin e tyre i përshëndetur dhe i lavdëruar nga presidenti i Republikës së Shqipërisë dhe nga gjithë Shqiparët. Falëminderit i nderuari president për këtë dekoratë të jashtëzakonshme për një shkencëtar dhe një njeri si unë që ka kushtuar një pjesë të madhe të jetës së tij për vendin e të parëve. Falëminderit !”
Intervista
Polifoninë veç nesh e ka edhe Korsika dhe zona Baske.
Pjesë nga rrëfimi i gjatë i Dr. Alef, si nisi “beteja” me botën për pellazgët dhe gjuhën shqipe.
Porfesor, si lindi ideja për të kërkuar mbi pellazgët ?
Ishte një moment në Francë. Në fakt gjithnjë im atë më thoshte ; bir mos harro se ne jemi pellazgë. Të parët tanë janë pellazgë. Ne, paçka se ishim në Egjypt, gjithnjë në familjen tonë është folur shqip. Shumë shqip. Pastaj kemi mësuar gjuhët e tjera që kanë qenë në varësi të vendit ku kemi qëndruar, që është arabishtja, frëngjishtja si gjuha e vendit ku unë kam jetuar e punuar dhe sigurisht anglishtja si gjuha e të gjitha dyerve. Te Herodoti mësova se ilirët ishin një popull i lirë. Quheshin; njerëz përtej! Pastaj hasa në Iliadën dhe Odisenë. Ishin përforcimi i madh. Pastaj nisa të kërkoj. Për shumë kohë qëmtova dhe më pas vendosa të pushoj. Është ai momenti kur njeriu hyn në luftë me veten. Nisa të vendosja përballë vetes teorinë time dhe të bëja të kundërtën. Po, po. Gjashtë muaj luftova me të kundërtën, duke u përpjekur të gjeja diçka që s`do të më binte në sipërmarrjen time. Nuk ia arrita dot. Thashë po; tani është momenti.
Më pas…?
Më pas? Punë, punë pafund. Gjithë jetën ia kam përkushtuar vetëm këtij hulmutimi. Më besoni, 6 vjet punime të pandërprerë (10/15 orë në ditë). Jetosha vëtëm si një askët pa grua, fëmijt disa ishin të martuar apo secili në shtëpinë e vet. Mbaja qenin tim. Vetëm me atë çlodhesha. Kur me vdiq ai (qeni) qajta. Qajta shumë sepse ai më kuptonte. Fillimisht jam marrë me grekët. Ideja ishte të gjeja prova se ne ishim pasaradhës të Pellazgëve. Atëherë e dija se do të bëja punën e duhur. Sepse gjithnjë është punuar keq dhe kundër këtij fakti. Historia nuk bëhet me hamendje. Psh, në Iliadë ka pellazgë në të dyja kampet! Në Iliadë ndodhet edhe lutja e Akilit drejtuar “Zeusit”: “Zeus mbret, Dodonas, perëndi e hershme, Pellazg, i cili mbretëron mbi Dodonë, në këtë vend të ashpër të Sellëve, të profetëve me këmbë të palara kurrë dhe që flenë përdhé…”. Domethënë përfundimisht Zeusi ishte Pellazg ! Përsa i takon Zeusit, elementi thelbësor i zanafillës së tij etnike, përveç përputhjeve gjuhësore me shqipen e sotme dhe epiteteve të shumta të Homerit, duke i cilësuar Pellazgët hyjnorë dhe historia e tij i lindur në një “Shpellë” në malin Ida në Krëtë (fjalë që rrjedh nga gegënishtja “Kre, kretë” dmth toskërisht: “krye, kre, krerë, apo kokë), është ajo frazë e përmendur në Iliadë e cila provon zanafillën pellazge të Iliadës (e vetmja frazë e shpëtuar nga ndërfutjet e ndryshme dhe që i ka shpëtuar manipulimeve të logografëve greke). Kjo frazë më bëfasoj që Zeusi nuk ishte “grek” (sikur e kisha mësuar, që në vogëlinë time) nëpër libra dhe enciklopedi të ndryshme por ishte Pellazg.
Çfarë ishte Homeri në historinë e tezës suaj, profesor ?
Iliada dhe Odisea janë poema epike të traditës gojore pellazge dhe jo greke. Por për të mbështetur më tej këtë bindje të fortë isha i dëtyruar të ndërmarr edhe studime të tjera shumëdisiplinare në përpjekje për të gjëtur “kuadraturën e rrethit”. Dhe u detyrova të nisja studime intensive në arkeologji, antropologji, gjuhësi, paleontologji, parahistori, mitologji, etj. Pra teza ime e paraqitur në Sorbonë është kulmi i të gjitha këtyre studimeve dhe kërkimeve, një punë fiks 50-vjeçare.Falë Iliadës dhe Odisesë, të përcjella nga Pellazgët të cilësuar si hyjnorë në Iliadë, pushtuesve të rinj helenë, sot dimë se çfarë gjuhe flisnin popujt autoktonë, të cilët banonin në vendin që do të bëhej Greqi. Kjo është marrë nga Herodoti. Nuk është shpikje e bërë kot. Kjo gjuhë e Perëndive “e ndryshme nga ajo e njerëzve” d.m.th e grekëve ashtu siç e cilësonte Homeri, gjuha e “Zeusit pellazg dhe dodonas” është më se e gjallë: gjuha shqipe e sotme, e ruajtur pothuajse e paprekur, qysh prej mijëvjeçarësh, në malet e pamposhtura të rajoneve shqipfolëse, vatra e të cilave është Shqipëria e sotme dhe trojat e saj shqipëfolëse. A nuk ka aty një lloj fosili të gjallë, që na sjell provën se këta Pellazgë ishin pikërisht stërgjyshërit e Thrako-Ilirëve dhe të pasardhësve të tyre të fundit, shqiptarët të sotmë ? Gjuha shqipe arrin të dekriptojë apo të deshifrojë shumicën e emrave të mitologjisë (e mbiquajtur greke) si dhe teonimet, eponimet, toponimet, oronimet dhe antroponimet të Iliadës/Odisesë dhe të një pjese të madhe të Europës dhe në veçanti të rajonit danubo-ballkano-egjeas !
Ju po thoni se pellazgët kapërcejnë edhe Europën ?
Po, sigurisht ! Kam gjetur gjurmë dhe fakte shkencore, jo kështu me hamendje. Askush nuk mund të më vërtetojë të kundërtën. Psh, mbetjet arkeologjike megalitike apo ciklopike, të cilat gjenden jo vetëm në Ballkan, Egje apo në Azinë e Vogël, por edhe në Europën Perëndimore, fortifikimet e Mikenës, Argos, Tirintit apo Pilos dhe pelargikoni (muri i parë rrethues i Akropolit të Athinës) dhe mbetje të tjerë, nuk janë vërtetuar nga arkeologjia. Gjithsesi, është thënë se aty nuk ka asgjë greke ! Përveç vendosjes, kemi edhe gjuhën dhe traditën. Lineari B nuk është gjë tjetër veçse gjuha proto-joniane, d.m.th. pellazgjishtja e lashtë, nga e cila rrjedh dialekti jonian, eolian dhe arkado-qipriot, paraardhëse të guhës greke. Qysh nga Chadëick dhe Ventris (dekriptuesit e linearit B) është besuar se ky shkrim ka qenë greqishja e lashtë. Shikoni me vëmendje edhe një fakt tjetër. Kush ka në botë polifoninë ? E dini që përveç nesh e ka edhe krahinë e Korsikës dhe Baskët në Spanjë. Nuk ka askush tjetër. I shikoni baskët, si njerëz, nuk kanë asnjë ngjashmëri me pjesën tjetër të Spanjës…!